Η ομιλία του Βλάση Ρασσιά στην επίσημη παρουσίαση των βιβλίων του «Ποτέ δεν ξημέρωσε πραγματικά στην Νεοελλάδα» και «Η Ιστορία του κινήματος της Ελεύθερης Σκέψης», στις 9 Δεκεμβρίου 2017 στην Αθήνα (αίθουσα εκδηλώσεων του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών).
Την παρουσίαση διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη». Εκτός από τον ίδιο τον συγγραφέα, μίλησαν επίσης οι Αλέξανδρος Ασωνίτης, Σωτήριος Δρόκαλος, και Πάνος Καλογρίδης.
Απόσπασμα από το κεφάλαιο «ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΝ «ΚΑΛΟΓΗΡΙΚΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ» ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ»:
«Στο τρίτομο πόνημά του «Νέον εκπαιδευτικόν σύστημα» (1876 – 1882), ο Μακράκης δίδαξε την μέθοδο της έκτοτε συνεχούς καπηλείας του Εθνικού Ελληνισμού, που δυστυχώς οι νεοβυζαντινοί κρατούντες εξακολουθούν να διαπράττουν ανεμπόδιστοι έως και σήμερα. Αναβαθμίζοντας σε ειδεχθές «κακούργημα», το απλό «πλημμέλημα» του Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου, που το 1852 είχε κουτοπόνηρα εισαγάγει τον αντιφατικό όρο «Ελληνοχριστιανισμός», ο Μακράκης έκοψε στα δύο τον πραγματικό, δηλαδή Εθνικό, Ελληνισμό. Ο αδιάσπαστος Εθνικός Ελληνισμός, μπήκε στον πάγκο του Προκρούστη και χωρίστηκε από τον Μακράκη σε «δύο πνευματικές δυνάμεις», από τις οποίες επελέγη μόνον η δήθεν «φιλοσοφική πλευρά» («ο νόμος τής συνειδήσεως, όν ο Θεός έγραψεν εις τας καρδίας των ανθρώπων») και αναθεματίστηκε η δήθεν «ειδωλολατρική πλευρά» («το μιαρόν και ακάθαρτον της ψευδοθρησκείας αυτών πνεύμα»). Ο Θεός Ζευς των Ομηρικών επών είναι… «ο Όφις και ο Διάβολος», οι μεγάλοι Τραγικοί δεν ήσαν παρά ανόητοι διαφημιστές του Διαβόλου και των καταχθονίων δαιμόνων, ενώ οι μεγάλοι ιστορικοί συγγραφείς και ρήτορες δεν ήσαν τίποτε περισσότερο από επίσης ανόητοι δεισιδαίμονες. Αυτή την υποτίθεται «ειδωλολατρική πλευρά» του «μη-φιλοσοφικού Ελληνισμού, ο οποίος ουσιαστικά είναι ανάξιος του ονόματός του», ο Μακράκης την άφηνε… «στην Δύση και τους δυτικόπληκτους διαφωτιστές», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Μπραγκ. Η υποτιθέμενη «φιλοσοφική πλευρά», περιορίστηκε βεβαίως στον Σωκράτη (που υποτίθεται «η φιλοσοφία του επανέστη κατά της ψευδοθρησκείας των ειδώλων») και τον Πλάτωνα, που στην χριστιανοκεντρική ανοησία του Μακράκη ήσαν οι μόνοι που κάτι είχαν καταλάβει, ιδίως ο Πλάτων, «όστις ηδυνήθη προαισθανθήναι και προϊδείν τας υπό του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού φανερωθείσας αληθείας».
Ο ατυχής Πλάτων, εξισώθηκε από τον Μακράκη με τον επίσης μη χριστιανό αλλά «φωτισμένο» Μωϋσή, οι εκχριστιανισμένοι Έλληνες έγιναν… «περιούσιος λαός του Κυρίου» («εγένετο νέον Αβραμιαίον έθνος, θεογενές και ευγενές και των απαγγελιών του Θεού κληρονόμον») και πάει λέγοντας, με τον Χριστό μάλιστα μοναδικό «αρχιερέα, βασιλέα και διδάσκαλο». Επαναλαμβάνοντας το γνωστό τροπάρι του «παπουλακισμού», ο αυτή την φορά μορφωμένος Μακράκης, έδωσε θρησκευτικό χαρακτήρα στην «Μεγάλη Ιδέα» γύρω από την οποία περιστρεφόταν ελλείψει άλλης δυνατής εμπνεύσεως, ο ρωμέϊκος εθνικισμός. Για μία ακόμα φορά, ο ορθόδοξος λαός παρουσιάστηκε ως «νέος Ισραήλ», ως γένος με «αποστολή», γένος εκλεκτό του τριπρόσωπου Ιαχωβά, που θα το οδηγούσε να ξαναπάρει την «Πόλη» και να ιδρύσει μία καινούργια θεοκρατική αυτοκρατορία.»
Ποτέ δεν ξημέρωσε πραγματικά στην Νεοελλάδα / Ιστορική πραγματεία με αφορμή τον «Παπουλάκο», Αθήνα 2017, ISBN 978-960-7748-56-0
Τελχινίς 